Aż w końcu pewnej pięknej, piątkowej, rozpalonej Miłością i Rozkoszą nocy, poczułam, że zaszłam w ciążę. Wciąż mieszkaliśmy w USA, ja wciąż pracowałam na uniwersytecie, a mój mąż kończył doktorat. Ciąża rozbudziła we mnie na powrót mój wrodzony Ogień, moją dziką seksualność. Wtedy zupełnie nie umiałam tego objąć, nie wiedziałam, co zrobić z całą tą energią pulsującą w moim ciele, więc po prostu podobnie jak wszystkie kobiety mojego rodu, stłamsiłam ten Ogień… zgasiłam płomień niemalże zupełnie… I wtedy na dobre rozpoczęła się moja Ścieżka. Oczywiście, ponieważ odcięłam się od swojej naturalnej, dzikiej Mocy, poród zakończył się cesarką. Chwilę później przyszła depresja poporodowa… zalał mnie ocean smutku, przygniótł mnie ciężar tak wielki, że zapomniałam jak oddychać… Mniej więcej miesiąc później pojawił się w mojej miednicy ból nie do zniesienia, nie mogłam zrobić nawet najmniejszego kroku… miałam maleńkie dziecko przy piersi i przestałam chodzić. Nikt nie mógł znaleźć fizycznej przyczyny mojego stanu, jednocześnie lekarze mówili, że grozi mi spędzenie reszty życia na wózku inwalidzkim… To był niezwykle mocny czas - z głowy zostałam niejako przerzucona do miednicy… z myślenia do czucia… z zabiegania do bezruchu… z szukania na zewnątrz do czucia siebie od środka... I wtedy poznałam moją pierwszą ważną nauczycielkę: Mary Ann Copson, która przekazywała nauki Babci Twylah Nitsh (Starszyzna Plemienia Seneca). Ku mojemu własnemu zaskoczeniu, ja niewierząca w nic cyniczka - naukowczyni, pewnego dnia zapisałam się na roczny kurs: „Magia i Znaczenie ziół” prowadzony przez Mary Ann. Już po kilku godzinach okazało się, że komunikacja z roślinami i Ziemią jest dla mnie tak naturalna jak oddychanie. Odkryłam, że umiem z nimi rozmawiać i że w tym kontakcie moje ciało doświadcza niesamowitego rozwibrowania i ożywienia. I tak rozpoczęło się moje 7 lat rygorystycznej nauki pod okiem Mary Ann, stopniowo przy pomocy ukochanych ziół wychodziłam z depresji. Im bliżej byłam natury, im pełniej doświadczałam kontaktu z własnym ciałem, im pełniej oddawałam się w opiekę Mamie Ziemi, tym pełniej wracałam do zdrowia. Z czasem ból w miednicy zaczął maleć, wróciła mobilność i radość życia. Kontynuowałam wtedy moje studia Buddyzmu Bon, uczyłam się też neuroplastyczności od Ricka Hansona, co było nieocenionym wsparciem w wychodzeniu z depresji i chronicznego bólu. Nauczyłam się jak budować małe, codzienne rutyny, które pielęgnują obecność, radość, poczucie przynależności i piękna. Porzuciłam pracę na Uniwersytecie i rozpoczęłam moją Ścieżkę wspierania Kobiet. Pracowałam jako Doula Porodowa. Odkryłam wtedy na powrót Boga, Świętość Życia oraz Magię i Świętość Kobiecego Ciała. Zyskałam też nieocenione doświadczenie w towarzyszeniu Kobietom w Inicjacjach Przejścia. To był czas budowania moich fundamentów, odkrywania drogi z powrotem do siebie, do ciała, przypominania sobie swoich korzeni, ugruntowywania się na ścieżce rozwoju, zgłębiania podstawowych praw rządzących traumą, cieniem, odcięciem, zmianą, wzrostem, ewolucją.